Psychiatria

Standardy postępowania
Organizacja opieki nad chorym z otępieniem
Opieka nad pacjentem z otępieniem powinna odbywać się pod nadzorem lekarza oraz przeszkolonej pielęgniarki, przy współudziale, w razie konieczności, fizykoterapeuty oraz pracownika socjalnego. Celem jej jest poprawa jakości życia chorego, jak najdłuższe zachowanie jego samodzielności w zakresie samoobsługi i odroczenie konieczności umieszczenia chorego w ośrodku opiekuńczym, ale także zapewnienie choremu poczucia bezpieczeństwa, aby nie stymulować i nie nasilać jego niepokoju, pobudzenia czy objawów psychotycznych.
Rola lekarza
W Polsce pacjentami z otępieniem zajmują się głównie neurolodzy i psychiatrzy, znacznie rzadziej, ze względu na małą grupę specjalistów, geriatrzy. Istnieje kilkanaście poradni lub ośrodków ukierunkowanych na diagnostykę i leczenie otępienia. Ze względu na dużą liczbę chorych, nie wszyscy mogą być objęci stałą i bezpośrednią opieką specjalistów, których rola musi się ograniczyć do pomocy przy postawieniu rozpoznania oraz do okresowej oceny leczenia. Rekomendowana jest specjalistyczna kontrola przynajmniej raz na rok, o ile nie ma szczególnych wskazań do częstszych porad. Każdy pacjent z otępieniem powinien jednak pozostawać pod stałą, systematyczną opieką jednego lekarza. Z racji współwystępowania u starszych osób wielu chorób korzystanie z pomocy wielu lekarzy rodzi problem polipragmazji i interakcji lekowych.
Zadaniem lekarza, oprócz typowych działań diagnostycznych i terapeutycznych jest także:
      edukacja zespołu medyczno-socjalnego opiekującego się chorym;
      edukacja samego chorego i opiekuna;
      udzielenie informacji o możliwości uzyskania fachowej pomocy i wsparcia;
      udzielenie wskazówek odnośnie do możliwości korzystania z różnych form pomocy społecznej;
      pomoc w załatwieniu formalności dotyczących umieszczenia chorego w instytucji opiekuńczej.
Rola pielęgniarki