psychiatria notatki

Temat pracy : Formy opieki pośredniej- środowisko psychiatryczne.

Już od około kilkudziesięciu lat wprowadzany jest model opieki i leczenia osób z zaburzeniami psychicznymi w ich własnym środowisku. Na ten proces- przechodzenia od szpitalnego łóżka do instytucji poza zajmujących się poza nim, miały wpływ różne uwarunkowania, do których należą:

1.  Ogólna tendencja współczesnej psychiatrii, aby prowadzić leczenie pacjenta, jeśli to tylko możliwe, w jak największym stopniu bez odrywania go od jego naturalnego środowiska, w którym funkcjonuje.
2.  Staranie się  wprowadzenia leczenia w najmniej uciążliwych i ograniczających pacjenta warunkach.
3.  Długotrwała hospitalizacja może przynieść ujemne skutki i niepożądane zachowania pacjentów.
4.  Wprowadzanie do leczenia coraz to nowszych środków psychotropowych.
5.  Staranie się o zmniejszenie kosztów leczenia.

Wyżej postawione założenia wskazują na potrzebę zmian aktualnie funkcjonujących  zasad w ochronie zdrowia, co nieoderwalnie łączy się ze zmianami w modelu służb medycznych. Automatyczna i centralna rola lekarza powinna być zastąpiona zróżnicowanym specjalistycznym i profesjonalnie przygotowanym do tego zespołem. Lekarz oczywiście jest nieodłącznym i niezbędnym członkiem takiego zespołu, często zajmując funkcję kierowniczą.

Działalność takiego zespołu powinna obejmować pomoc w środowisku pacjenta, opierając się na nim i pod jego kontrolą, obejmując nie tylko pacjenta, ale także jego bliskich i rodzinę,  rozwijając się we wszystkich zakresach, czyli w leczeniu, promocji zdrowia, rehabilitacji i profilaktyce.

W psychiatrii środowiskowej podejmowanie działania powinny mieć na celu zapewnienie opieki i jej nieprzerywalności, wszechstronności oraz powinna być akceptowana przez pacjenta. Dzięki takiemu postępowaniu zmniejszane będzie ryzyko hospitalizacji, lub ograniczenia jej w znacznym stopniu. Ma to również korzystny wpływ na organizację pracy i opiekę w szpitalach, w których dochodzi do rozluźnienia przeludnionych oddziałów.  Pozwala to na ograniczenie stosowania przymusu leczenia, a co za tym idzie,  zmniejszenia przemocy fizycznej, tak zwanego przymusu bezpośredniego (przytrzymywanie, pasowanie, przymusowe zastosowanie leków, unieruchomienie, izolacja), co umożliwia poszanowanie godności, intymności, autonomii i wolności pacjenta.