
psychiatria notatki
Notka opisuje formy opieki pośredniej w środowisku pacjenta psychiatrycznego.
Temat pracy : Formy opieki pośredniej- środowisko psychiatryczne.
Już od około kilkudziesięciu lat wprowadzany jest model opieki i leczenia osób z zaburzeniami psychicznymi w ich własnym środowisku. Na ten proces- przechodzenia od szpitalnego łóżka do instytucji poza zajmujących się poza nim, miały wpływ różne uwarunkowania, do których należą:
- Ogólna tendencja współczesnej psychiatrii, aby prowadzić leczenie pacjenta, jeśli to tylko możliwe, w jak największym stopniu bez odrywania go od jego naturalnego środowiska, w którym funkcjonuje.
- Staranie się wprowadzenia leczenia w najmniej uciążliwych i ograniczających pacjenta warunkach.
- Długotrwała hospitalizacja może przynieść ujemne skutki i niepożądane zachowania pacjentów.
- Wprowadzanie do leczenia coraz to nowszych środków psychotropowych.
- Staranie się o zmniejszenie kosztów leczenia.
Wyżej postawione założenia wskazują na potrzebę zmian aktualnie funkcjonujących zasad w ochronie zdrowia, co nieoderwalnie łączy się ze zmianami w modelu służb medycznych. Automatyczna i centralna rola lekarza powinna być zastąpiona zróżnicowanym specjalistycznym i profesjonalnie przygotowanym do tego zespołem. Lekarz oczywiście jest nieodłącznym i niezbędnym członkiem takiego zespołu, często zajmując funkcję kierowniczą.
Działalność takiego zespołu powinna obejmować pomoc w środowisku pacjenta, opierając się na nim i pod jego kontrolą, obejmując nie tylko pacjenta, ale także jego bliskich i rodzinę, rozwijając się we wszystkich zakresach, czyli w leczeniu, promocji zdrowia, rehabilitacji i profilaktyce.
W psychiatrii środowiskowej podejmowanie działania powinny mieć na celu zapewnienie opieki i jej nieprzerywalności, wszechstronności oraz powinna być akceptowana przez pacjenta. Dzięki takiemu postępowaniu zmniejszane będzie ryzyko hospitalizacji, lub ograniczenia jej w znacznym stopniu. Ma to również korzystny wpływ na organizację pracy i opiekę w szpitalach, w których dochodzi do rozluźnienia przeludnionych oddziałów. Pozwala to na ograniczenie stosowania przymusu leczenia, a co za tym idzie, zmniejszenia przemocy fizycznej, tak zwanego przymusu bezpośredniego (przytrzymywanie, pasowanie, przymusowe zastosowanie leków, unieruchomienie, izolacja), co umożliwia poszanowanie godności, intymności, autonomii i wolności pacjenta.
Komentarze (0)