PNF,Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie notatki

PNF

Historia

PNF od lat 40-tych XX wieku jest jedną z najlepiej rozpoznawanych koncepcji terapeutycznych w obrębie fizjoterapii. Po swojej przeprowadzce w 1947 roku do Vallejo w Kalifornii, dr Kabat i Margaret (Maggie) Knott rozpoczęli i kontynuowali proces tworzenia i rozwijania technik i procedur terapeutycznych. Po dołączeniu do zespołu Dorothy Voss w 1953 roku, Maggie i Dorothy napisały pierwszą książkę na temat metody PNF(wydana w 1956).

Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie (z ang PNF-Proprioceptive Neuromuscular Facilitation) to filozofia i koncepcja terapeutyczna. Filozofia PNF jest ponadczasowa, natomiast koncepcja ulega stałemu procesowi rozwoju.

Zasady główne torowania

-Opór: stosowany w celu uzyskania skurczu mięśniowego, kontroli motorycznej, zwiększenia siły mięśniowej oraz jako pomoc w nauczaniu motorycznym.

-Kontakt manualny: zwiększa siłę, stosowany także do prowadzenia ruchu za pomocą chwytu i nacisku.

-Praca ciała(mechanika ciała) terapeuty: prowadzenie i kontrola ruchu lub stabilizacji.

-Kontakt słowny(Komendy): wykorzystywanie słów i właściwego natężenia głosu w celu odpowiedniej stymulacji pacjenta

-Kontakt wzrokowy: posłużenie się zmysłem widzenia do prawidłowego prowadzenia ruchu i zwiększenia siły.

-Trakcja lub aproksymacja(Kompresja): odciągnięcie lub docisk powierzchni stawowych kończyn i tułowia, stosowane w celu torowania lub stabilizacji.

-Rozciągnięcie(Stretch) : wykorzystanie rozciągnięcia mięśni oraz odruchu na rozciąganie do pobudzenia skurczu mięśniowego oraz w celu przeciwdziałania zmęczeniu mięśni.

-Prawidłowa kolejność ruchu(Timing): ułatwianie prawidłowej sekwencji ruchu oraz wzmacnianie skurczu mięśniowego poprzez „zmianę prawidłowej kolejności ruchu”

-Wzorce: synergistyczne ruchy globalne, składowe prawidłowych czynności funkcjonalnych.