METODA INDYWIDUALNYCH PRZYPADKÓW

„Metoda- sposób postępowania, świadomy i powtarzalny wybór działania;2)zespół ogólnych założeń badawczych, wytycznych w postępowaniu naukowym, lub sposób ujmowania badanych faktów.

Indywidualizm-poczucie niezależności i odrębności osobistej;2)postępowanie odbiegające  od ogólnie przyjętych wzorów, rozpowszechnionych sądów, nie liczące się z normami społecznymi.

Przypadek- zdarzenie (zjawisko) będące wynikiem działania przyczyn ubocznych(nieistotnych);2) nieprzewidziane zdarzenie, zbieg okoliczności.”3

Najczęściej cytowaną i analizowaną przez metodologów pedagogiki jest definicja T. Pilcha, który „metodę indywidualnych przypadków” przedstawił następująco:

„...jest sposobem badań, polegających na analizie jednostkowych losów ludzkich uwikłanych w określone sytuacje wychowawcze, lub na analizie konkretnych zjawisk natury wychowawczej widzianych przez pryzmat biografii ludzkich z nastawieniem na opracowanie diagnozy przypadku lub zjawiska w celu podjęcia działań terapeutycznych.”4

Definicja ta składa się z dwóch twierdzeń: pierwsze wskazuje na swoistą odmienność tej metody wyróżniającej ją od innych metod stosowanych w badaniach pedagogicznych, a drugi człon różnice te zaciera i sam w sobie może być charakterystyczny dla innych metod stosowanych w badaniach pedagogicznych.

Dość ciekawe podejście do interesującej nas metody przedstawia M. Łobocki pisze, że:

„Metoda indywidualnych przypadków i metoda monograficzna tworzą dwie różne odmiany tzw. „studium przypadku” tj. w jego wąskim i szerokim ujęciu”.

Stwierdzenie to rozwija wyjaśniając, że metoda indywidualnych przypadków może być stosowana w badaniu funkcjonowania poszczególnych osób a metoda monograficzna bada działanie określonej instytucji opieki, wychowania lub kształcenia. Ponadto sugeruje, że metody te głównie mogą mieć zastosowanie w pedagogice społecznej. Powołując się na definicję T. Pilcha, proponuje stosowanie tej metody w działaniach terapeutycznych oraz przypisuje jej możliwości zastosowania w diagnozie zaburzeń rozwoju osób szczególnie trudno poddającym się zwykłym oddziaływaniom wychowawczym. M. Łobocki podaje, że użytecznymi technikami badań w tej metodzie są: rozmowa i wywiad, analiza treściowa i formalna dokumentów osobistych, analiza wytworów i obserwacja zachowań oraz różne testy psychologiczne i techniki projekcyjne. Dużą przydatnością według tego uczonego mogą też służyć materiały z tzw. „teczki biograficznej ucznia” opracowanej przez T. Nowackiego (1974) uzupełnione bieżącymi danymi dostarczonymi przez nauczycieli.