
funkcje wychowawcze w zakładach karnych notatki
opis funkcji wychowawczych wsytepujacych w zakladach karnych
Karasiewicz Marta PEDAGOGIKA I rok (stacjonarne)
„Funkcje wychowawcze w zakładach karnych.”
Więzienie można uznać za instytucję wychowawczą wtedy, kiedy jego cele , organizacja, personel oraz sposoby postępowania z więźniami podporządkowane są wychowaniu i kiedy przyjęte modele procedury resocjalizacyjnej znajdują swoje uzasadnienie w pedagogice i psychologii penitencjarnej oraz kiedy usankcjonowane są stosownymi przepisami. Współczesne więzienie zwykle pełni pięć różnych funkcji : izolacyjną, socjalno-bytową, ekonomiczną, gospodarczą i resocjalizacyjną. Wychowawczy charakter więzienia wymaga priorytetu funkcji resocjalizacyjnej, co nie zawsze ma miejsce.
Przez system resocjalizacyjny (wychowawczy) należy rozumieć zespół metod i zasad postępowania resocjalizacyjnego w określonych warunkach organizacyjnych , którego realizacja ma spowodować zmiany na obszarze osobowości więźnia , głównie w zakresie postaw , w wyniku czego nie zechce on zdecydować się na ponowną działalność przestępczą i podejmie wysiłki na rzecz readaptacji i reintegracji społecznej.
Jeżeli idea resocjalizacji przestępców ma mieć wymiar praktyczny , zakład musi posiadać cechy instytucji wychowawczej . W przeciwnym wypadku idea ta nie będzie miała warunków na jakiekolwiek urzeczywistnienie. Zakład penitencjarny wtedy będzie mógł być uważany za instytucję wychowawczą , gdy:
- Jego cel , struktura organizacyjna, model wykonania kary , personel i warunki materialne podporządkowane będą przede wszystkim resocjalizacji. Rozumie się przez to , że będzie on również zapobiegał wzajemnej demoralizacji osób w nim osadzonych i zapewni im pełne bezpieczeństwo osobiste.
- Koncepcja wykonywanej w nim kary oparta będzie na możliwości wyboru przez więźniów rozmaitych zachowań , za które będą oni ponosili pełną odpowiedzialność- zarówno pozytywną jak i negatywną.
- Będzie dysponował odpowiednio przygotowanym personelem, którego profesjonalizm umożliwi zaprogramowanie , zorganizowanie i zrealizowanie procesu resocjalizacyjnego.
- Działalność jego będzie uwzględniała szeroki i bliski kontakt więźniów ze społeczeństwem, któremu więzienie służy, oraz gdy ta działalność uzyska właściwe wsparcie społeczne.
- Osadzeni w nim przestępcy będą mogli utrzymywać stały i systematyczny kontakt z osobami najbliższymi, przy czym osoby te powinny oczekiwać na pozytywne postawy skazanych i ich wspierać.
- Osadzeni będą mieli dostęp do pracy zarobkowej i w ten sposób będą mogli zarobić na wydatki osobiste , spłatę ewentualnych zobowiązań i kar pieniężnych lub na wsparcie swoich rodzin. Zachowają także umiejętności i nawyk pracy. Niektórzy natomiast nauczą się pracować.
- Czas wolny będzie tak zorganizowany, by więźniowie mogli go zagospodarowywać pożytecznie, a przede wszystkim by nie sprzyjał on dalszej demoralizacji.
- Odbywający w nim karę pozbawienia wolności przestępcy będą zawsze tak samo traktowani jak wszyscy inni ludzie, a nadto, jeżeli kara pozbawienia wolności , która jest dolegliwością samo w sobie , nie będzie dodatkowo wzmacniania. Pozwoli to na utrzymanie interakcji między personelem a więźniami (wychowankami) na wymaganym poziomie kultury i bezkonfliktowości.
- Posiada wymagane urządzenia lokalowe i techniczne umożliwiające realizację wielorakich zajęć resocjalizacyjnych.
W postępowaniu resocjalizacyjnym najpierw należy skłonić więźnia do poddania się badaniu diagnostycznemu, by ustalić na czym polega , jaki ma zakres i jaką głębokość oraz na skutek czego powstało jego nieprzystosowanie społeczne. Należy określić co je stymuluje i na ile można to nieprzystosowanie zmniejszyć . Potrzebna jest tu wiedza i umiejętności z zakresu negocjacji i diagnostyki psychologicznej ewentualnie pedagogicznej. Diagnoza pozwala na przewidywanie prawdopodobnych reakcji więźnia na warunki więzienne.
W drugiej kolejności należy opracować indywidualny program resocjalizacji lub program oddziaływania terapeutycznego i przedstawić go więźniowi jako propozycje do zaakceptowania i uczestniczenia w nim z własnej woli. Jest to warunek „uruchomienia” programu z nadzieją na oczekiwany skutek.
W trzeciej kolejności następuje „uruchomienie” programu, czyli realizacja zawartych w nim wskazań . Zasadniczy ciężar spoczywa na osobie resocjalizowanej , której aktywność polega na wykonywaniu nałożonych na nią i jednocześnie przyjętych przez nią obowiązków (zadań). Zadanie terapeuty polega na wspomaganiu i współdziałaniu oraz kontrolowaniu. Należy pamiętać o różnych doznaniach , które odczuwa podopieczny, funkcjonując w więziennym kontekście społecznym.
Program oddziaływania resocjalizacyjnego przewiduje bardzo urozmaiconą metodykę: od pracy, przez nauczanie resocjalizacyjne ,pracę oświatowo- wychowawczą, oddziaływania przez grupę , nagradzanie i karanie, indywidualne dobrane terapie zajęciowe, psychoterapię, terapie antyuzależnieniowe , sport i rekreację oraz różne formy i stopnie współdziałania z rodziną.
Nauczanie resocjalizujące realizuje 3 zadania :
- jest strategią interwencji kryzysowej dla skazanych
- dostarcza więźniom praktycznych umiejętności , które mogą przygotować do pracy
- dostarcza pozytywnych wartości społecznych, które mogą pomóc żyć na wolności bez popełniania przestępstw.
Metody resocjalizacji penitencjarnej :
- Metody oparte na wpływie osobistym:
Dobry kontakt z więźniem , ma szczególne znaczenie, gdy chodzi o oddziaływanie metodami opartymi na wpływie osobistym. Jest on niezbędnym warunkiem skuteczności tych metod. Dobra interakcja między wychowawcą a więźniem, jeśli jest utrzymywana w wyniku ich wspólnej akceptacji tworzy tzw. Stosunek wychowawczy. Może on mieć charakter zewnętrzny lub wewnętrzny. Stosunek zewnętrzny zachodzi wtedy, gdy więzień traktuje kontakty z wychowawcą przede wszystkim jako sposób na unikanie kar albo uzyskanie jakichś korzyści. Wtedy opinie, rady , sugestie , oceny wychowawcy nie mają dla skazanego wartości nagradzającej. Są mu obojętne albo wręcz odbiera je jako karzące. Więzień traktuje wychowawcę oficjalnie w sposób formalny . Kontakty z wychowawcą ogranicza do niezbędnych ,a nawet pomija go lub wręcz wyłącza z rozstrzygania swoich osobistych (więziennych lub życiowych) spraw. Nie uważa by wychowawca mógł być mu w tym pomocny albo kompetentny.
Komentarze (0)