endoproteza

Endoprotezoplastyka uważana jest za jedno z największych osiągnięć medycyny ubiegłego stulecia. John Charnley uważany za "ojca artroplastyki" jest założycielem Centrum Chirurgii Biodra we Wrightington w Anglii.. Pionierskie prace Johna Charnley'a i jego następców pozwoliły rozwinąć tą metodę leczenia operacyjnego stawu biodrowego i dać wielu chorym możliwość życia bez bólu i cierpienia. Każda endoproteza stawu biodrowego składa się zwykle z trzpienia i z panewki Stosowane obecnie endoprotezy stawu biodrowego można podzielić na: Endoprotezy całkowite i częściowe Endoprotezy cementowe , bezcementowe i hybrydowe Endoprotezy związane i niezwiązane W całkowitej endoprotezoplastyce wymianie podlega zarówno panewka jak i głowa kości udowej na sztuczne elementy W częściowej endoprotezoplastyce resekuje się tylko głowę kości udowej i zakłada w to miejsce protezę (panewka zostaje własna pacjenta)np. endoproteza Austin-Moora lub obecnie stosowana endoproteza bipolarna W zależności od sposobu związania z podłożem kostnym można podzielić na cementowe, bezcementowe oraz hybrydowe. Endoproteza bezcementowa W endoprotezach bezcementowych panewka mocowana jest na wcisk (press-fit) lub wkręcana do kości (panewki sferyczne lub stożkowe), trzpień mocowany jest do trzonu kości udowej na zasadzie wklinowania. W endoprotezie bezcementowej panewka z reguły składa się z części metalowej i wkładki polietylenowej. Obydwa elementy endoprotezy (trzpień i panewka) są metalowe z porowatą powierzchnią- co powoduje z czasem przyrośnięcie endoprotezy do kości pacjenta. Powierzchnię tę stanowi hydroxyapatyt- specjalny materiał integrujący się z kością lub powierzchnia pokrywana jest tytanem- także zrastająym się z kością pacjenta. Endoproteza cementowa. W skład endoprotezy cementowej wchodzą następujące elementy: polietylenowa panewka, metalowy trzpień oraz metalowa lub cer